Wyrazem hasłowym jest słowo łacińskie: Barba. Po nim następuje informacja gramatyczna: końcówka dopełniacza (ae), wskazanie rodzaju (fem.) i deklinacji łacińskiej (prim.), jako kolejny element pojawia się odpowiednik polski: Broda. Wyrazy łacińskie drukowane są antykwą, polskie szwabachą, tj. literami kształtu gotyckiego. Derywat przymiotnikowy Barbatus i przedrostkowy Imberbis, zgrupowane zostały pod wyrazem podstawowym. W tym miejscu też pojawiają się przykłady użyć (a więc nie bezpośrednio po wyrazie hasłowym Barba). Tu przytaczane są one w formie sentencji łacińskich z polskim tłumaczeniem: Barba non facit Philosophum, Broda nikogo philosophem a medrcem nie czyni.

Jako odrębne hasło zarejestrował Mączyński synonim Barbitium i opatrzył definicją idem quod barba (‘to samo co broda’). Dalej pojawia się deminutivum Barbula (Bródka) i nazwa rośliny Barbula hircina (Kozia brodá).